Konu: Peygamber Efendimizin Vefakârlığı

[Ders Hocası]

Vefakârlık, Sevgili Peygamberimizin ruhunu süsleyen erdemlerden biriydi. Sözünde durur, vaadinden dönmezdi. İslâm’a hizmet edenleri hiçbir zaman unutmaz, arkadaşlarını ve aile dostlarını sık sık arar ve anardı. Bir defasında Habeşistan hükümdarının elçileri Medine’ye geldiklerinde onlarla bizzat ilgilenmişti. Bunun sebebi, vaktiyle Habeşlilerin, ülkelerine sığınan Müslümanlara gösterdikleri konukseverlikti. Peygamber Efendimiz, bir sefer esnasında yolunu Ebvâ’dan geçirerek annesi Âmine’nin kabrini ziyaret etti; eliyle toprağı düzelterek kendisine olan şefkatini hatırladı ve hüzünlendi. Kendisine süt emziren Süveybe hanıma çeşitli yardımlarda bulundu. Yine sütannesi Halîme’ye hürmet eder ve ihtiyaçlarını karşılardı. Dadısı Ümmü Eymen’e, “Sen benim ikinci annem sayılırsın” diyerek iltifat ederdi. Amcası Ebû Tâlib’in eşi, yengesi Fâtıma Hanım için de “O, benim annemdi!” diyordu. Mut’im b. Adiy, Kureyş’in ileri gelenlerinden olup İslâm’a girmemişti. Hz. Peygamber, risaletin onuncu yılında Tâif’ten dönerken Mekke müşriklerinden eman istemek zorunda kaldı. Onun talebine sadece Mut’im cevap verdi. Hz. Peygamber bu sayede Mekke’ye girebildi. Yıllar sonra gerçekleşen Bedir Savaşı’nda müşrik liderleriyle birlikte Mut’im de öldürüldü. Hz. Peygamber devrinin Müslüman şairlerinden Hassan, onun ölümünün ardından bir mersiye yazmış, şiirinde vaktiyle Peygamberimizi himaye ettiğinden bahisle onu iyilikle anmıştı. Peygamber Efendimiz, kendisi adına gösterilen bu vefakârlıktan hoşnut oldu. Düşman esirlerine ne yapılacağı tartışılırken Peygamber Efendimiz’in “Şayet Mut’im b. Adiy sağ olsaydı ve benden esirleri isteseydi fidye istemeden hepsini serbest bırakırdım” dediği rivayet edilir.