Konu: Dedesi Abdülmuttalib’in Vefatı

[Ders Hocası]

Abdülmuttalib, çok sevdiği ve genç yaşta kaybettiği oğlu Abdullah’ın değerli hâtırası olan Hz. Muhammed’e büyük özen gösteriyordu. Çocuklarına göstermediği sevgiyi ona gösteriyor, onsuz sofraya oturmuyor; Hamza dahil kendi çocuklarına dahi gelenek gereği müsaade edilmediği halde onu zaman zaman Kâbe duvarının gölgesindeki minderine oturtuyordu. En genç üyenin kırk yaşlarında olduğu Dârünnedve’deki toplantılara başkanlık ederken yanına alıyor; bütün davranışlarıyla ona baba şefkati ve sevgisinin eksikliğini hissettirmemeye çalışıyordu. Çocuklarına ve dadısı Ümmü Eymen’e ona karşı titiz davranmaları için öğütler veriyordu. Yağmur duasına çıkılacağı zaman özellikle yanına alıyor, bazan kayıp bir şeyin bulunması için ondan yardım istiyordu. Bir keresinde ise Hz. Muhammed kaybolmuş, uzun aramalardan sonra bulunmuştu. Abdülmuttalib torununu gözyaşları içinde şefkatle kucakladı ve “Oğlum! Seni bulamayacağım diye o kadar korktum ve üzüldüm ki, hayatımda hiçbir şeye bu kadar üzülmedim. Artık ne olursa olsun seni hiçbir yere yalnız göndermeyeceğim; seni asla yanımdan ayırmayacağım”. Yaşı seksenin üzerinde olan Abdülmuttalib, torunu Muhammed sekiz yaşına geldiğinde bakım ve himayesini amcası Ebû Tâlib’e verdikten kısa bir süre sonra vefat etti. Daha sonra Hz. Peygamber’e “Dedeniz Abdülmuttalib’in ölümünü hatırlıyor musunuz?” diye sorulduğunda “Evet. Ben o zaman sekiz yaşında idim” demiştir. Dadısı Ümmü Eymen de “Abdülmuttalib vefat ettiğinde Resûlullah’ı dedesinin divanının yanında ağlarken görmüştüm” diye anlatmıştır.