Konu: Kardelen yazıları

[kardelen]

[b]Kahramanlar,Çocukların gözü ile de bakabilmeli. Onlar yazın da kışın da tadını çıkarmayı biz büyüklerden daha iyi biliyorlar. Yaşam istekleri taze ve her hadiseden bir şeyler öğrenmeye açıklar. Yazın eve girmeyi hiç istemezdim. Geç saatlere kadar oynamaktan bıkmazdık. Arada kavgalar, kıskançlıklar, küskünlükler olurdu. Çocukların arkadaşlıkları büyüklerin arkadaşlıklarından daha sağlam. Birbirimize ihtiyacımızın olduğunu bildiğimizden küskünlükleri unutuverirdik. Hatta anne ve babalarımızın dargınlığı bizim beraber oynamamıza engel teşkil etmezdi… Çocukluğumu ilkbahara, gençliğimi yaza, orta yaşlarımı sonbahara, yaşlılığı da kış mevsimine benzetirim. Büyüdük! Rüzgâr gibi geçti yıllar, yaz geçti. Şimdi sonbahar, önümüz kış… Ağaçların yaprakları gibi soldu saçlarımız. Kışın beyaz kefen giymiş gibi yeryüzü. Kuşlar da olmasa büsbütün ölüm geziyor her tarafta. Kelebekler nerede? Sinekler rahatsız etmiyor. Çiçekler, onlar da yok… Beyaz cansız bir örtüyle kaplanan yeryüzü bir daha canlanmaz gibi görünüyor. İlkler, öncüler; zafere giden yolu onlar açar, ilk kurşunu onlar yer. Çoğu zaferi göremez. Zafer kutlamaları geridekilere kalır. Ganimeti paylaşanlar da geridekilerdir[url=http://www.uyanangenclik.com]...[/url] Öncüdür kardelenler! Yeryüzünün kefenini delip kahramanca, başları dik boy gösterirler. Belki kardelenlerin başlattığı bir hareketin devamıdır bahardaki şenlik. Rengârenk çiçeklerin açışını ve kelebeklerin uçuşunu, cıvıl cıvıl çocukların coşkusunu göremez onlar… Öncüdür onlar; yol açar, çığır açar geriden gelenlere. Acaba kardelenler aceleci mi, cesur mu? Onlar öncülük etmese gelmez mi bahar? Geride kalsalardı(başkaları gibi) daha güzel bir ortamda mı gelirlerdi? Bilinmez… Ama kardelenler hallerinden şikâyet de etmiyorlar. Çünkü kahraman onlar.[/b]

[dicle]

Yüreğinize sağlık. Selam, saygı ve sevgiler.

[kardelen]

[color=purple][b]Müstesna bir mekanda, istisna bir çiçekti yalnızlığımız... Adın kardelendi; Karlar kalkmadan yüreklere vurulan isyanın, bedeni infilakıydı açıklaması. Kargaların ötmeye başlayıp, bülbüllerin sustuğu coğrafyanın nadide çiçeğiydin. Kutlu haykırışı temsil eden , bebelere isim olan. Ulu çamlar fırtınalı diyarlarda ve zamanlarda yetişirmiş. Sen buna amadeydin. Avuçlarına sayılan iltimaslara prim vermedin. Tek başına kalsan da, hep bir gün; Sırtına basıp yücelenleri düşündün... Görmesen de hissettin, sabrettin. Rahatın ve rehavetin, ideallerin ölüm döşeği olduğunun farkındaydın. Atalet gösterenlerin; Adalet kaybedeceği ihtarını çok yaptın...Dinletemedin... Sevgiyi saygıyı başucuna yastık, azmi, kararlılığı, mücadeleyi bedenine dayanak, Allah korkusunu, günahları ruhuna barınak yaptın. “Ümitvar olunuz.”, “Gevşemeyiniz üzülmeyiniz” tebessümünü yansıttın. “En üstün...” olduğunu bilmeyip, zillet içinde yaşayanlara, izzet tavsiye ettin. Ah!..Sendin dağlarda, buzlu çamurları delip başını çıkaran... Güneş, Ay sana benzemek bezenmek isterdi. Gökyüzü ışık yağdırırdı semalardan[url=http://www.uyanangenclik.com]...[/url] Sana aşıktı kuşlar, sana pervaneydi bütün uçuşlar. Sabır ağacının özgün bir meyvesiydin. O kadar tasasız ve gamsızdın ki dünyaya; O kadar da yakın Allah’ a... Dillere vurulan perçinin,yüreklere mıhlanan derdin, sessiz isyanıydın. Sağnak sağnak yağan belaların, sabahlara kadar bekleyen neferiydin; Onun sevgi olduğundan habersizleri düşünerek. Sen Zeynep’tin, sen Sümeyye, sen Hümeyra, sen çiçektin, sen kelebek sen isyankar Süreyya... Yüreği kanayan yüzünden tebessümler fışkıran, hercai bir menekşe...Uzak diyarların asık suratlısı, hırçın bakışlısı değil; Yakın mesafelerin huzur bahçesi, muhabbet bülbülüydün... İstasyonlarda, meydanlarda, destanlarda, dualarda, derin nefes aralıklarıyla; Beklenen, istenen, özlenen, kükreyensin... Sen kardelensin.Kardelen sen. Cihan yansın bin kere,Başını öne eğersen!... Zekeriya EFİLOĞLU/Gaziantep [/b] [/color]

[Nazenin]

[color=red][b]Kardelenlerin Hüzünlü Öyküsü [/b] [/color] [color=navy][b]Dünyanın her tarafında renk renk açan ve bu mavi gezegene güzellik katan çeşit çeşit çiçekler var. Her birinin kendine has şivesi, kokusu, rengi, tadı insan ruhunu rahatlatıyor ve ona yeni ufuklar açıyor. Kişilerin favori çiçekleri vardır, küçük yaşlardan itibaren… Laleler, zambaklar, papatyalar, karanfiller, güller, yaseminler, menekşeler vb. Onlara bir başka ilgi gösterirler, sevdiklerine onunla birlikte giderler. Ruhları o çiçeklere ne hikmetse daha yatkın, onların sevdası bir başkadır. Solmasını, pörsümesini bir gün hazan vurup sararıp solmasını nasıl isterler ki? Onların kitabında “çiçeği soluncaya kadar seni ölünceye kadar” anlayışı yazmaz, bu düşünceyi çok sığ bulurlar ve kendilerine yakıştıramazlar. Erbabının onlara ilgisi bir başkadır. Belki bu aşırı ilgideki zaafiyet bazılarına marazi bir ruh haleti gibi gelebilir. Bence onların varlığı; tadı kaçan, havası bozulan, ozon tabakası delinmeye doğru giden bu dünya için büyük bir şanstır. İnsanların çiçeklerden, çiçeklerin insanlardan bir nedenle ayrılıp gitmesi, sılaya düşmesi acı olur. Belli bir dönem ayrılık olsa da o özlemle kavrulur dururlar, asker yolunu gözler gibi heyecanlı bir bekleyişin kurbanı olurlar. Sayılı günler gelip geçince, yeni bir baharla hasret bitince çiçeklerin açışı bir başka olur. Yanaklarında tebessüm goncası açar, yeniden dirilişi kendine has diliyle hatırlatırlar. Toprağın bağrından zarif edasıyla başını çıkarır, etrafı merakla süzer, tanımaya çalışırlar bu yeni alemi. Kendilerine hoyratça basıp geçen değil, öpüp koklayan, bağrına basan “sevgi kahramanlarını” iştiyakla beklerler. Onları esas üzen ilgisizlik, sevgisizlik ve umursamazlıktır. Benim derdim çiçekler içinde bir çiçekten yana. Tüm çiçekler yazın baharda açarken kardelen kışın karda açar. İsmi de zaten ondan gelir. Siz, hiç karın buzun kalktığı yerlerde bin bir zorlukla mücadele ederek varlığını cihana duyurmaya çalışan kardelenlere rastladınız mı? Dünyanın çok farklı iklim ve coğrafyasında yetişen kardelenleri, onların bahçıvanlarını duydunuz mu?  Onları içtenlikle alkışlayıp merhaba dediniz mi? Yoksa onların sadece tablolardaki resimlerini mi gördünüz? Bir kardeleni büyütmenin, yetiştirmenin hiç çilesini çektiniz mi? Ya da onların boy atıp büyümesinden zevk aldınız, hoşlandınız mı? “Kışı görmeyen baharın kıymetini ne bilir” diyen söz sultanı ne kadar haklı değil mi? Kardelenlerin dili olsa da konuşsa kim bilir bizlere hangi yanık türkülerden ağıtlar yakar, ya da içli bir şiirden nağmeler mırıldanır. Kardelenlerin çileli hayatı bir destandır. Dünyada fazla güngörmezler. Onlar benim gözümde ideal insanları çağrıştırırlar. Yaşamak için değil, yaşatmak için bir hayat sürerler. Ölümleri diriliş kapısını aralar. Önemli olan bu gökkube altında “hoş bir sada” bırakabilmektir derler kendilerince… Nail Küçük[/b][/color]

[kardelen]

[b]  tşkk  Nazenin kardeşim.  aarroo                       asss                             (+) [/b]