[img]http://img33.imageshack.us/img33/2932/uyanan.png[/img]
[b]Yerini kimse dolduramaz, gerçekten bir Leyla’sın artık bende...
Sana hep Leyla derdim. Leyla gibi hassastın, umarlıydın hayata. Onun gibi yolunu gözlerdin bulamadıklarının, kollardın hep olmayanlarını bile.
Gündüz veda edip gitse, yine de oradaydın, en sevdiğindi gece, adın gibi severdin Leyl'i sen de.
Leyla bir çiçek büyütüyordu ve büyüyordu onunla o da. Islanırdı yağmura inat, en çok da gözlerimde.
Yolları daralsa bir gün, yokuşa dayansa adımları, hep girdap olsa döndüğü her kavşağı, tutunurdu sımsıkı çiçeğinin buruk ama sağlam yüreğine. Yıllanmış çınarları kıskandırırdı oysa köklerinin kenetleri.
Selama dururdu geçtiği tüm sokaklar, bilirdi her zerre ardındakini bakışlarının ve bilirdi Leyla varlığını her zerrenin. Konuşurdu gözleriyle, konuşurdu kıymetini bilenlerle insanlığın. Konuşurdu o hep gözleriyle.
Kalemle, ağaçla, rüzgârla... Tüm farkında olanların farkındaydı o...
Ben farkındaydım Leyla’nın...
Bulamadığı bulmuştu aradığını ve Leyla kalakalmıştı çiçeğiyle, gıcırdamaktaydı zaten bastığı her çürük tahta. Saramadı hiçbir bakış, bulamadığı kadar Leyla’yı. Sadece nesneler vardı ve çiçeği...
Dallandıkça yandı gözlerinin ışığı, canlandıkça ufku da renklendi gözlerinin. Ne zaman kaplasa karabulutlar göğünü, sarıldı sımsıkı çiçeğine, çakan şimşeklerin altında. Korkardı zaten hep çığlığından bulutların. Sarı hayallerini yansıtsa da camındaki ıslak yolları, ne yapmıştı Leyla sitemkâr bulutlara.
Neyse ki çiçeği vardı, sıcacık kucağında. Uyuyakaldı sonra çiçeğiyle huzurlu, bir hışımla aralandı rüyalarının kapısı arsız kâbuslarına, anlamıyordu nedendi, çiçeği vardı korurdu dualarıyla. Yeterdi zaten varlığı bile, düştü sonra uçurumlardan, bir gürültü koptu ve bir el uzandı gürültünün içinden, inanmadı Leyla tutmadı hiç bırakmadığı eli,bir gürültü daha..açtı gözlerini birden Leyla, kan ter içinde ürkek bedeni..yoktu işte yanında tutmadığı Hızır eli. Yoktu artık çiçeği, kaybolmuştu kara gecenin kör çukurunda..yapayalnız kalakalmıştı..
Hep onunla var olmuştu oysa onsuz nasıl nefes alırdı. İnanmalıydı işte, güvenmeliydi bir an bile ondan vazgeçmeyene, karanlıktan bile gelse, vardı elbet bir bildiği. Geçmezdi ki artık saniyeler, toprak bile kalmadı yenisi için umutların, zamanın bile var olmadı hiç zamanı.
Yıllar sonra bir gün, tüm kâbuslardan sonra, göz göze geldi tutunamadığınla, nadide bir sarmaşıktı artık, bin bir kurumadan sonra çok gelişmişti bıraktığı, sulanmıştı her gece yaşlarıyla gözlerinin. Tanımadı ilkin, sulandı sonra gözleri onun da.yoktu artık eski çiçeği, o dallanırken kurumuştu bu kez Leyla.. uzanan bin bir elden sonra pişmanlıklar içinde doğruldu Leyla;
Hangi şehrin neresinden duyamıyorsan öyle sus şimdi.
Yaşardı bir başına güveni bırakmayan
Kururdu her saniye çiçeğini kaybeden.
Zaman çoktan gitmişti, inatçıydı işte akrep, izlese ayak izlerini kaybolurdu yine Leyla
Ama bulamadığınla değil, kayboluşları kaybettiğiyleydi artık...
Yabancı gibi bakma gözlerime, bilmem kaç ben daha var bende, anlat hadi tüm tutamadığın masallarını, anlat sen, dinlerim ben solana dek gece. Sahi tanımadığım ben miyim bakışlarımda, hiç tanınmadım mı yoksa şaşkın satırlarında, hadi uyan artık bak geldi zaman, anlat yeter ki, dinlerim ben solmadan gece. Bir sen vardın, bir ben yoktum, var yokla başlayamaz mıydı zaten masallar, zamanlarını kaybetti… -miş’li zamanlarını. Bir seni koydu, bir beni yok etti. Üç elma da düşerse gökten, al hepsini, istemem ben. Sen al yeter ki, ben kalayım bende. Yok, zaten yerim, taşırdın Sen'le beni. Hadi anlat sendeyse hala senliğin. Bak giderim ben, solunca gece.
Vildan Ertuğrul[/b]
|
2 Yanıt
3480 Gösterim