Konu: Elam Mnelam

[Black_house]

[b]Son kez bakar ardına derin bakışlarda süzülen gözler... Süzülen ince ince yaşlarıyla beraber... <br> [html][/html] Acı neden bu kadar acıtır bilinmez ama bilinen o ki her bedende aynı ruhu bulur. Hep bir yere döner bakışlar ve hep birinden ayrılır umutlar.Ellerinizden yeni kelebekliğe kanat açarlar.. Beyaz kelebekler vardır güvercinler kadar beyaz, parlak..Ama bir o kadar zayıf güçsüz... İşte süzülüş böyledir ruhta son kez bakarken gözleri ardına... Bir söz , bir duruş, bir duyuş yetecektir belki sana.Size. Ama gelmez ...Buruksu bir gülümseme kıvrılır dudaklarınızda... Yetim kalmış ,susuzluk mutludur artık avuçlarınızda... Oysaki siz kıyısından bile geçmezsiniz geçemezsiniz... Be hey doymayan yüreğim,yüreğimiz... Vazgeçmek böyle mi yoracak seni hep..Yorgunluk böyle mi acıtacak hep... Hissediş böyle mi serecek seni toprak anaya...Böyle mi yenileceksin ... Ve neden hep yenilmeyi seçeceksin..Neden! Sahibine güzellik vermek için mi?... Onu daha çok ama uzaktan sevmek için mi?... Ne yapacağını bilmediğin için mi?... İçten içe içine sığdıramadığın için mi?... Yok bir cevabın bana verebilecek değil mi... Ben de vazgeçiyorum öyleyse senden şimdi... Elam Mnelam 20 Eylül,2008,Cumartesi[/b]

[Black_house]

[b]Yeşil Domates (24 Eylül,2008,Çarşamba) Diğer sebzeler gibidir domatesin öyküsü de.Önce çiçek açar , sonra baş gösterir, yeşillenir, sevinçlenir yaşamak adına, beslenir toprakla savaşır yine yaşamak adına...Ta ki olgunlaşana kadar...İnsan gibi.Kırmızılaşana kadar...İnsan gibi. Gelin ondan dinleyelim öyküsünü; "Merhabalar... Benim adım Domates.Ne çok seveniniz vardır beni ya da sevmeyeniniz...Her ne ise.Bir önemi var mı sevip sevmediğimizin nefsimiz için olduktan sonra? ... Muhtemelen siz bunu okurken ben çoktan hakkın rahmetine kavuşmuş olacağım...gülmeyin acıyor sözcüklerim bunu hatırladıkça..bunu sizlere anlattıkça bıraktıkça... Çiçek olarak hayat buldum koyu yeşil yaprakların arasında , misler gibi kokuyordum...Herkes çevremde dönüyordu..binbir türlü canlı hissediyordum...ama en heybetli olanları insan denen varlıklardı...Bana özen gösteriyorlardı.El bebek gül bebektim.İnsanların küçüğüne de bebek denirmiş biliyor muydunuz?Onlarda çok sevilirmiş...Kısacası onlar gibi seviliyordum, çok seviliyordum... Zaman geçti büyüdüm.Çiçeğimi beğenmez oldum attım üzerimden.Çevremde benim gibi olan ama daha güzel görünen domatesler vardı.Onlar gibi olmak istiyordum bende... Büyümek istiyordum.Onlar gibi kızarmak al al olmak.Kocaman olmak istiyordum...bu yüzden daha çok beslenmeye başladım.topraktan ne bulsam alıyordum.Yeri geliyor hakkımdan fazlasını ç/alıyordum.İnsan dediklerim her gün beni kontrol ediyordu.İlgiden memnundum.Daha ne olsundu... Sonra bir gün o benzemek istediğim domateslerden bir kaçı ortadan kayboldu.Şaşırmış ama meydan bana kaldi diyede sevinmiyor değildim hani.ama kayboluşlar arttıkça korku sarmaya başlamıştı beni,merak kemiriyordu içimi... Ve sordum... Cevabı duymaz olaydım...Meğer olgunlaşmak ölüm sebebinmiş domates isen.Benzemek istediğim o domatesler insan denen varlıkların besin maddesiymiş.Ölümleri böyle oluyormuş... Ama üzülmedim, o insanların bana olan ilgi sebeblerini öğrenmiş oldum böylece.Mutlu oldum.Hala yeşildim... Demekki beslenmezsem yeşil kalabilirdim...Mutluydum... Beslenmedikçe güçsüz düşüp toprağa eğilmeye başladım...Uzun zamandır inmemeiştim aşağılara...Ve bir zamanlar büyümek hevesine sömürdüğüm toprağı gördüm...Konuşmuyordu benimle küs gibiyi sanki...Yaptıklarım aklıma geldi üzüldüm... Üzüldükçe bir başka hatam ,sonra da daha başka hevelerim geldi aklıma...Utanmaya başladım...Utandıkça kızarmaya...Kızardıkça korkmaya...Ben kızarmak, o çıkarcı insanlara besin olmak istemiyordum...Beslenmiyordum ama yaptıklarım kızartıyordu beni... Ve büyüyordum... Şu günlerde gidişim yakındır.Pişmanım yaptıklarıma .Ama yapraktan ne gelir.Olgun ,kırmızı,büyümüş bir domatesim şimdi... Çiçek olduğum günlere o kadar çok dönmek istiyorum ki...Çiçeğime o kadar sıkı sarılmak istiyorum ki...Ne yazk ki benim için çok geç.Size tavsiyem çiçekliğinizin kıymetini bilin... Ölmeden önce tek dileğim, baktığınızdan ibret almayı bilin.Kimseden üstün görmeyin kendinizi.Çevrenizin farkında olun... Kırmızı Domates." Evet işte böyle Domatesimizin öyküsü... Şimdi oturup düşünün içimizde bir yerler de bir yeşil domates var mıydı yok muydu? Sağlıcakla kalın... Elam Mnelam / Bir 'şaşkın'ın notları[/b]

[Black_house]

[b]Yüreğim yangın yer,yakıyor çevrsindekileri, Gittikçe acıtıyor dikenli telleri, Sanki hançerden gümüş elleri, Dokundukça canıma yakıyor sözleri... Elam Mnelam 28 Eylül,2008,Pazar[/b]

[Black_house]

[b]"Anne" dedim, Büküldü boynum, Sızladı yüreğim. "Anne" dedim, Katmerlendi özlemim, Çünkü "anne", Sen benim "annem"sin... Elam Mnelam[/b]

[Black_house]

[b]Narindir vav.. Ve bir o kadarda incelik dolu... Bıraktıkça sen onun önüne yolunu... Bırakmaz elbet içinde korku... Vav! Bir harften öte, Bir hayatın izleri... Doğumdan öte.. Ölümden öte... Elam Mnelam[/b]