Konu: Yusuf ile Züleyha

[Black_house]

[html] [/html] Bir yürek bir yüreği kendine yakın bildi onu kendine benzetti. onun sızını kendi(n) de hissetti; karanlığını gecesi mısır’da seven vardı; asırlar sonrasında onu içindeki nil’le besleyenler olacaktı. ……. Yusuf…içimdeki sahile dalgalarla gelen inci. Elimden kaçacak bir kuş gibi gözümü ayırmam senden. Semada yankılanan her selâdan sonra korkuyla sol tarafımı yoklarım ve “…sen yusuf musun?” diye sual eylerim. Mahsun ve sessizce bakar bana; “yusuf isen sus; sabret! fecra az kaldı. Yakub niyaz eder vuslatınız için… Yusuf değilsen de sen zaten yoksun! Bu ses sana ait değil….” …… /ve… yürekler ancak kendilerini yusuf bilince kuyusundan çıkmayı diledi; hükümdar oldu bedene mısır’a…/ Sare nokta!

[Black_house]

[color=red]Züleyha'nın Yusuf'a Mektup Yazması[/color] «Yüz sürer dâmânına bir gün Züleyha-yı ümîd Sen heman ey Yûsuf-ı mısr-ı melahat ağır ol» Laedrî [Ey güzellik ülkesinin veya (Mısır'ın) sultanı!.. Eğer sen ağır(başlı) olursan, elbette bir gün ümit Zeliha'sı senin eteğine yüz sürecektir.] Züleyha, kalbi acının anlamına dair sınırlarda dolaşmaya başlayınca Yusuf'a bir mektup yazmaya karar verdi. içindeki hallere tercüman olacak sözcükleri bulup da Yusuf'a göstermek istedi. Dedi, her vasfın karşılığı bir sözcük var nasılsa. Bende halimi arz edeyim sözcüklerle Yusuf'uma. Papirüsten ezilmiş kağıdı, sivri kalemi aldı eline. Yusuf diye yazdı, namenin en başına, sayfanın tam ortasına. İçinden binlerce Yusuf ses verdi. Ey içimdeki yıldızlar mütercimi, ölü olmayan kuşlarım benim Mısır'ın ruhuna mürekkebinin kokusunu uçuran Yusuf'um. Nil sularına dökülmüş kandillerin aydınlığı Gizli bahçelerden geçen yeşillerin ıslak çoğulluğu. Konuşan ağacım bana, konuşan ırmağım benim. Işıklı yağmurum. Gözlerimle gören ey, gözleriyle gördüğüm. Yusuf dedi Züleyha, namenin tam ortasına, sayfanın başına. İçinden bin Yusuf daha ses verdi. En derin kuyusunda kaybolduğum ey, Nil'in sesi geliyor, gelsin, sesim Nil'e gitmiyor gitmesin. Sesi bana gelmeyen, sesim ona gitmeyen ey. Züleyha sayfanın ortasından devam etti, Yusuf, dedi. Ey kalbimle seven Ey kalbiyle sevdiğim. Muhabbeti kolay giyilir libas olmayan, Vahayı terk edip çölün rahmetine düşen defterim, Yitik tahtına gönlünce kurulan çöl misillemesi sevdiceğim, Dağ lalesi Çöl çiçeği Ah benim yitik ezel gülü vasfınca sahiplendiğim, ah beni ezel gülü vasfınca sahiplenip de sahiplendiğini henüz bilmeyen sevgilim, Ah benim! Ah benim! Ey adı gelecek zamanların ve mekanların insanlarına adımla bile kalacak olan, Ey adım adıyla bile yazılacak olan Sularıma dökülen karanlık, yoklarımı örten aydınlık Tezatlarım benim, benim tekrirlerim Ama muhabbetinden asla rücu etmediğim Gün geçtikçe çoğalan benzetmelerim, Sözcüklerim, lügatim, lisan hacmimce vasıflandırdığım vasfım “Yusuf” yazdı Züleyha, sayfanın ortasına. Hâlâ hitaptaydı kalemi, bir satır ileri geçemedi. "Bir satır ileri geçsem hitaptan," dedi, "yanacağım". Ses verdi içinden bir ses: “Yan o zaman, yan o zaman!” Züleyha, devam etti: “Ah benim Yusuf'um, ah benim, ah / senim,” dedi, başka bir şey diyemedi. Züleyha, Yusuf'a bir mektup yazmaya başlayınca “Yusuf” diye başladı, “Yusuf ” diye bitirdi. Gördü ki hitaptan öteye geçemedi.Anladı ki aşkın namesinde ser-nâmeden öte kelam yok. Ve Züleyha'nın lügatinde, “Yusuf”tan öte sözcük yok. “Yusuf,” dedi. “Kelamım artık sende hükümsüz. Ama kelamımın hükümsüz kaldığı bu yerde beni küçümseme. Bil ki, kelamdan da ötede sadece âh var, âh ki dünya onun üzerinde durur, gök kubbe onun hararetiyle döner..”

[Black_house]

[color=red]Dilenci ve Züleyha'ya dair[/color] [color=purple]Züleyha'nın Gülümsemesi[/color] Birgün Züleyha, arkalığına beyaz sümbül dalları işlenmiş tahtırevanıyla geçiyordu kütüphanelerin ve tapınakların kenti olan kentinin sokaklarından. Görkemli bir alayla geldiğini görenler saygı ve hayranlıkla kenara çekiliyor ve Mısır'ın parlak seheri Züleyha'ya yol açıyorlardı. Zengin ve güçlüydü, en fazla da güzeldi. Ve kimse kırmızı gülleri saçına Züleyha gibi takamazdı. «Gece gül bahçesinde ararken seni Gülden gelen kokun sarhoş etti beni Seni anlatmaya başlayınca güle Baktım kuşlar da dinliyor hikayemi…» (Ömer Hayyam) Birden bir meczûb, ehil aslanları, atları ve arabaları aşarak Züleyha'nın tahtırevanının önüne dikiliverdi, yürüyüş durdu. Züleyha, tül cibinliği aralayarak bu duraklamanın nedenini anlamak istedi. Gözlerini kaldırarak Züleyha'nın yüzüne bakmaya başladı meczûb. Züleyha, dedi, sevindir beni. Züleyha, kölelerine meczubun sevindirilmesi için işaret etti. Köleler, mor renkli kadife bir keseyi uzattılar avucuna ama meczup oralı bile olmadı. Züleyha, dedi, sevindir beni, bana gülümse. Başka bir şey istemem. Züleyha, bu sesi hatırladı ve yüzüne dikkatlice bakınca, aşkını reddettiği silik bir yığın sima arasından bir zamanların ordu kumandanını tanıdı, Mısırın en güçlü komutanını. Usulca gülümsedi... Gülüşün bir rüzgardı kuşların kanadına binip giden Kuşların uçma merakına senin gülüşlerin neden… Züleyha gülümsedi, açıldı bütün beyaz zambaklar, bütün bahçelere bahar geldi. Züleyha gülümsedi, mamur sarayların ve yıkık sarayların kentinde bütün dilenciler bir eşi daha bulunamayacak devletle donandılar. Başını önüne eğen meczûb, sessiz ve sakin, geldiği gibi çekiliverdi. Gün biter gülüşün kalır bende Anılar gibi sürüklenir bulutlar Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır Yarım kalan bir şiir belki de... O günden sonra Mısır'ın lisanına, sadaka vermek anlamına gelen yeni bir deyim yerleşti: ZÜLEYHA'NIN GÜLÜMSEMESİ...

[Black_house]

[color=red]Dilencinin Züleyha'ya Gülümsemesi[/color] Birgün Züleyha, ki o artık Yusuf'un özlemiyle bütün serveti ve bütün gücü de, gençliği ve güzelliği gibi kendisini terk etmiş bir kadındı, bir zamanlar görkemli alaylar eşliğinde ve bir ışık topu halinde geçtiği kentinin sokaklarından sessizce geçiyordu. Adımları hastalıklı ve ağırdı. Acımasız bir yaşlılık ve bir ahtapota benzeyen hastalık tarafından kuşatılmışsa da kalbinden daha fazla acıyan bir yeri yoktu. Züleyha hala AŞKTI. Sessiz derin gecelerdeki gözlerin gibi parıldayan yıldızlar Ve bu geceyi aydınlatan ay gibi yüzün Ve geceye sıcaklığını veren kalbin Her şey SEN, SEN, SEN.... Ateşe düşen yaş kütüğün önce boğula boğula, sonra alev alev, sonra köz yanması gibi Züleyha da yanıyordu. Ne bir çığlık, ne bir şikayet. Çıt yok! Rüzgar eser ilden ile Sağlıkta bitmez bu çile “Var“dan öte “yok“ta bile Ben hep seni düşünürüm… Züleyha, dayanıyordu. Züleyha'nın içinde büyüyen HU yangını, bunu kendisi de bilmiyordu. Bir ah'tı Züleyha sadece. Kelam yoktu, eylem yoktu. Yürüyordu; ama yürüdüğü yolun mahiyetini henüz fark etmiyordu. Yürek umutlara gebe olalıdan beri Sevenler ayrılıklara yenik düşmedi hiç Gönlümüz dar ağacındayken bile Ölüme küsüp Sadece aşkımızı sevmeyi sevdik biz… Bütün istediği Züleyha'nın, kendisine Yusuf'tan haber getirecek birisiyle karsılaşmak, onun soluk alıp verdiği havayı içine çekmek, onun adımlarını ya da gözlerini iz düşürdükleri yerden toplamaktı. Züleyha, böyle var oluyordu. Yittiğini zannediyordu da zâhirini görenler; Züleyha, böyle büyüyordu. Aşktan yana söz duyunca Ben hep seni düşünürüm Uçsuz hayaller boyunca Ben hep seni düşünürüm…. O gün Züleyha, ki o artık ne zengin, ne de genç ve güzel bir kadındı; çok kez ölmüştü de gövdesinde bir kez bile ölümü duymamıştı kalbinde. Bacaklarındaki derman kesilince yavaş yavaş, olduğu yere çömeliverdi. Sırtını dayadı da bir duvara yumdu gözlerini. Gözlerinin önünden geçerken Yusuf'un dahil olduğu eski zaman düşleri, efendiyi köleye, köleyi efendiye dönüştüren hikayenin özeti. Hani kardelen göğe aşık olur da Başını karın altından çıkarır ya, Zemheri yüreğim der ki; Kardelen kadar cesaretin yoksa sakın aşık olma… Züleyha bir sesle irkildi. Bir dilenciydi bu. Elinde asa, sırtında yırtık bir hırka vardı. Gözlerinde; düşenin dostu olan o yeganeden başkasına güvenmemenin emniyeti. Dedi: Züleyha, bir zamanlar ne kadar, hem ne kadar yardım ettiğin bu yoksulu sen elbet hatırlamazsın. Ölümün ürpertili uçurumunun kıyılarından tutup da geri çekiverdiğin onca muhtaç arasından bu silik soluk simayı elbette bulup çıkaramazsın. Ama sen şimdi ben olmuşsun. Belin bükülmüş, Mısır'ın aysız gecelerine benzeyen saçların beyazlamış, Nil'in pürüzsüz sathına benzeyen tenin buruşmuş. Yoksul düşmüşsün, aç ve yalnızsın. Keşke ben de senin yerinde olmuş olsam da ellerinden tutabilsem. Ama gel gör ki sana verebilecek hiçbir şeyim yok, kalbimin dışında…. Böyle diyerek dilenci Züleyha'ya gülümsedi. Gülümsemesinde dilencinin şefkat vardı. Nasıl kapanır bu kanayan yara Nasıl anlatılır ki sana bu hal Terimde tuz gözyaşımda bal Bağdaş kurar mısın soframa Gözlerimde umut yüreğimde aşk Ölümleri boşlayıp düşer misin sevdama…. Züleyha'nın kalbi Yusuf'u yitirdiğinden bu yana hiç olmadığı kadar genişledi. İlk kez Züleyha derin bir nefes alabildi. Ve bildi ki, durur gibi görünen hayat, devamlı değişmektedir ve padişahın gedaya (dilenciye) dönüşmesi zannedildiği kadar da zor değildir. Yeni bir deyim daha girdi Mısır'ın lisanına bu anlamda: DİLENCİNİN ZÜLEYHA'YA GÜLÜMSEMESİ..

[Black_house]

[color=red]Züleyha'nın Yusufluğu...[/color] «Aşk, Züleyha olacağını bile bile... Yusuf'a vurulmaktır. Yusuf olduğunu bile bile... Kuyuya atılmaktır. Kuyu olduğunu bile bile... Yusuf'u saklamaktır. Aşk; hem Züleyha hem Yusuf hem de kuyu... Aşk; olduğunu olabilmektir belki de...» Kollukçular Yusuf'u alıp götürdükten ve hüzünlü gece Nil'in üzerinde bir ürperti gibi asılı kaldıktan sonra hiç uyumadan ertesi sabahı buldu Züleyha ama, hayatı her zamanki tadını da bulmadı İçten içe derin bir öfke önce, sonra nedeni belirsiz bir kendinden hoşnutsuzluk hali Her zaman doğruyu gösteren yürekte istikamet tayini Aşkını düşündü Züleyha, şimdiye kadar hiç düşünemediği hallerdeydi Tapınaklarda genç rahiplerin buhur yakma görevini yerine getirmesinden bile erken saatte Züleyha ırmağa bakarak düşünmeye başladı İlk kez Nil'in güllerinden yapılmaz tacını başına, yasemenden bileziğini ayağına takmamıştı. Züleyha ilk kez gece kadar sade sabah kadar yalındı Yusuf, dedi Züleyha, sen benim, evvel düşen şehrimsin, ahir düşen şehrimsin Ezel düşen şehrimsin, ebed düşen şehrimsin Yusuf, dedi Züleyha; kalbim sen, benimsin yalnız benimsin,kalbin ben,seninim yalnızca seninim Yusuf," dedi Züleyha, sen masumsun, sen de bilirsin, ben de bilirim Şu dört duvar, şu sıkı sıkı kapalı kapı,döşemenin üzerinde ezilen sarı gülün yaprakları tanık ki suçun yok senin Fakat güzelsin Güzelliğin yoruyor beni,çünkü mümkünü var,suret kasrında bir suret değilsin Suçlu değilsen de bana, beni suçlu kılacak kadar güzelsin Mümkünü olan bir güzelliğin sahibiysen Yusuf, ve bu güzellik yoruyorsa beni, sen dünyanın en masum mücrimisin Suçlu,suçunu her zaman bilerek işlemez Yusuf ve güzellik bazen suça dönüşür Yaratılmışların en güzeli karşısında,ruhum kadar bedenim,kalbim kadar kalbimden çıkıp da bütün bedenimi deveran eden kanım ve damarlarım,ve bütün zerrelerim akıyorsa sana, ben de dünyanın en mücrim masumu değil miyim? Çünkü, dedi Züleyha, güzelliğin bir derin kuyu senin Bir düşenin kurtuluşu kolay olmaz. Ne mutlu kalbine sen düşene,ve ne mutlu senin kalbine düşene Tufandan kurtulmak için kendi derinliğine akan bir ırmak gibi; akmasam sana ölürdüm Yusuf, aktım, yine öldüm Kendi ölümümün şeklini seçmem özgürlüğümse susarak ölmeyi değil,söyleyerek ölmeyi seçtim Tortulanarak ve bulanarak değil,taşarak ve coşarak ölmeyi istedim Hükmümün Yusuf olduğu yerde ölümlü olduğumu bildim Ve yine dirilecek olmamın emniyetiyle ölümlü oluşumu çok sevdim Yusuf,dedi Züleyha, bütün bir hayat, kınanma, horlanma, yitirme,her şey kalbimin üzerinden geçecek ve ben kalbimin altında kalacağım Bana dair ve bana rağmen var olan bir dünyada büyüklüğü,yitirdiklerinin çokluğuyla ölçülen bir Züleyha kalbi olacağım Senin zindan karanlığın benim özgür aydınlığıma denk düşecek, o kadar ki karanlık olacağım Sancıyla elimi attığım fundalıklar mavi çiçeklere dönüşmedi henüz, ama aslolan kalp olacak ve hayatı sonradan bulacağım Yusuf, dedi Züleyha, aşk zorlu bir sınav,ben bu sınavı en baştan ve gönüllü mü kaybettim? Hayır işte! Yitirmiş görünsem de kazancımsın sen benim Ve şer gibi görünsem de göreceksin,yitirdiğin ne varsa benim sana açtığım kuyuda,hayrın olacağım sonunda Yusuf,dedi Züleyha, sana, gel kaderim ol, demem O kadar ki, güldeki sevda, çöldeki ateş, denizdeki su kadar kadersin bana Bak alnına, iki kaşının ortasına Orada benim mührüm var Alnımın yazısı olduğun kadar, alnına da yazıyım Değil mi ki sen Yusuf güzelisin, gömleğin çoktan yırtık senin Ve değil mi ki ben tecelli etmesem eksik kalır sana dair kader "Senin kaderin benim tecellim", kaderimde zindan varsa, Yusufluğum su götürmez benim.